در پی گریزی بی سابقه از خود، حینی که از آن تنگنای ناگوار می گذشتمُ می توانستم افکار یک مرد مرده را در ذهن داشته باشم، به زمین افتاد. درست، پیش روی من. در آن زمان، که من، بی اندازه زشت و سراسیمه به نظر می آمدم. که وقتِ مناسبی برای ملاقات یک دیوانه ی ناب، در پسِ رام های وحشی نبود. که این را هم می دانم، که هیچ زمان، برای من مناسب نخواهد بودُ هیچ زمانِ مناسبی برای من، پیدا نخواهم کرد. چرا که به آن سراسیمگی، عجین و بی تاب شده بودم. برای همیشه و تمامِ مدت زمانی که برای ـَم، بجای مانده بود. در آن وقت که آینه ـَم شکست، همه ی آن دانه های سفید را برای خوردن کنار گذاشتم. اما حال، می توانم آن را در عوضِ تماشای او، بدل کنم. جای گرفته، در میان دوزخی که به حزنی جاودان می رسید، پنهان شده بودمُ باقی نگذاشتن هیچ ردِ واضحی از خود، در آن بیرون، دیدن او را، بی اندازه غریب می کرد. در منتهای آن اقیانوسِ انزوا، که از سر گذشته بودُ در اعماقِ آن، مانده از هر کاری، مگر رنجور و بی فایده شدن بودم. انعکاسی که در چشم من داشت، طوری نبود که بتوانی از موهومی نبودنِ آن، اطمینان داشته باشی.
در تکرارِ گرفتاری به وسواسی بیمار گونه. تکرار می شوم. هر روز. و هر روز. و در اثنای تردیدی مدام به حالِ خود، تا زمانی از لفظی اطمینانی نداشته باشم، اظهاری هم، در موردِ آن
ندارمُ هیچ زمان هم برای دانستنِ آن جدیتی به خرج نمی دهمُ از این سو، و تنها از این سو است که هیچ
وقت هم، هیچ چیز، نمی گویم. هر شکل و گونه ی قابل تصوری را از خود می گیرم.
از منِ من. که تنفری نسبت به من بار آورده ـستُ آن را به اطراف پراکنده می
کندُ تمام جهنمی که در آن نفس می کشم را آلوده می سازد. به آن. به وسواسی
که به حالِ خود دارم. به ریشخندی که از من جدا نمی کندُ به حال وازده ی
مرددِ من میزند.
و با این حال هم، نمی توانم از او چشم بگیرم. از رنگی، که نشان ـَم میدهد. و این، بازداری از ورود به آن انزوا را سختُ سخت تر می کندُ خواستنم را، بیش از آنچه که تا بحال بوده ست. اگر همه چیز پیش رو باشد، اما واگذاشته به حال خود، او همه چیز را می داند. و زمانی که همه چیز تنگ و بسته باشد، او باز هم، همه چیز را می داند. و همه چیز در آنجایی تنگ می شود که من، همه چیز را به اتمام، چشم بسته گذرانده ام. دیدنی که برایم رنج آور بود. و حال، این دمی که مایل به دیدن او هستم، از روشنیِ آن، چشمم می سوزد.
درباره این سایت